Een beetje verdwaalde pelgrim

Loop ik gisteren zo rond een en uur of zeven nog in het plaatsje OPirrino; zie ik een kinderwagen met een baby'tje erin; vraag/gebaar hoe oud het kindje is en zegt de trotse moeder: 3 weken en het is hun eerste kindje; ik mag een foto maken.
Zie ik ineens Thomas, Marina en Vera aan komen lopen; nog met rugzak om. Komen pas net dit plaatsje in, half 8, ze zien er afgeserveerd uit.... En hebben nog geen slaapplaats ..... ik voel me licht bezwaard.... Maar ze hebben een adres.
Ik ga een hapje eten, deze keer alleen; even alle indrukken van die dag verwerken.
Weer naar hotel Louro; nog wat op WiFi doen en in bed, maar het is nog snikheet...

Vanmorgen opstaan, beetje yoga oefeningen, tas inpakken, ontbijt (lekkere croissants en thee) en wegwezen.

Zit ik rond half 11 aan weer een pauze; insmeren, want de zon is alweer krachtig en hoedje op.
Moet ik nog ff grinniken, als me nog iets van gisteren te binnenschiet. Het jongetje van 9 jaar, Rafaël, vroeg/gebaarde op een gegeven ogenblik naar mijn hoedje...hij moest er een beetje om lachen. (??? Mij maakte het niet uit)
Ik wees hem op het Santiago-teken (daar had ik het gekocht) en op de rood/wit/blauwe gehaakte rozet, die ik erop bevestigd heb. Dat iedereen kan zien dat ik uit Holland kom. (De rozet kreeg ik eens van mijn schoonzus Maria bij een WK of EK).

Loop op een gegeven moment Marina en Vera achterop, Thomas is vooruit gegaan. Ik vraag of ze nog een slaapplek hebben gevonden. Gelukkig wel; wel een dure kamer, zeggen ze. Mijn lichte schuldgevoel van gisteren waait hiermee weer weg.

Vandaag zitten er toch pittige klimmetjes in en de afdalingen zijn nijdig....af en toe raast er een mountainbiker met een rotgang langs je heen.

Spreek nog zo af en toe wat jonge pelgrims. 2 meisjes uit Valencia: de een maakt damesschoenen en de ander is afgestudeerd als onderwijzeres; geen baan.
Dat heb ik meer gehoord deze camino. Ze nemen de tijd om nu de camino te lopen en hopen een baan te krijgen
Dan kom ik Redondella binnen, vrij grote stad. Gelijk al een leuk terras met een oude fontein. Vocht, vocht heb ik nodig; verlies ook veel met dit hete weer en neem weer eens zo'n overheerlijk goudgele cake erbij. Verder door Redondella zie ik aan mijn linkerhand de albergue municipal: een grote rij tassen al voor de deur en pelgrims die op de grond liggen of zitten. Ik ga door naar Cesantes, ligt een kwartier van het strand.

Het spoor is vaag en op een gegeven moment is er al een tijdje geen pijl of teken te bekennen. Zie op een moment 2 mannen in een tuin; stap erop af en vraag of dit de goede weg is. Het hek gaat open ze vragen of ik Duits spreek. Boekje erbij; zeggen dat ik terug moet, dusssss
Kom weer langs de albergue en zie daar ineens Thomas staan. Toch even een praatje. Komt het meisje van de bedwantsen naar me toelopen. Ik vraag haar hoe het gaat; niet zo best, zegt ze.
Ik vraag of ze al naar een farmacie is geweest. Ze heeft crème en pillen, maar een Doktersbezoek zit niet in haar insurance... Jammer.

Ben ik weer bij het terras waar ik zo even iets heb gedronken, vraag de Engels sprekende ober om raad.
Toch weer dezelfde weg naar boven; 3e keer langs de albergue; dan stopt er een busje met een man met geel hesje en zegt welke weg ik moet nemen. Dat is toch ook weer geen toeval....
Toch is de route vanaf Redondella slecht aangegeven; vraag nog weer eens de weg; maar zit toch ineens in een verkeerd plaatsje. 2 km naar rechts , zeggen ze.
En zit dus nu in Cesantes, een plek, het omlopen meeeeer dan waard.

Ben verbaasd dat het zo goed gaat; mijn voeten doen het geweldig!!
's-Morgens vroeg wordt er heel wat afgetaped en ik zie mensen in de middag sjokken enz....

Ik ben er nog niet , maar het gaat geweldig en geniet volop!
Jullie ook allemaal weer een fijne dag
Tineke