Zo af en toe......
Door: TinekeSantiago
Blijf op de hoogte en volg Tineke
05 Juni 2012 | Spanje, Madrid
Gisterenavond nog een hapje wezen eten in Villafranca; een stad met geschiedenis. Zie op een plein Cherry uit California; heb regelmatig met haar gelopen en gegeten. Even bijpraten.
Terug in de albergue spreek ik een andere Amerikaanse dame, die een bed naast mij heeft, en we komen samen tot de conclusie dat de albergue in onze ogen niet veilig is qua brand en nog zo wat.
( dus caminogangers :niet naar albergue Ave Fenix Jato)
Vandaag, 5 juni, om ongeveer 8 uur op pad richting O Cebreira, of zover ik kom.
Bij het verlaten van het dorp de keus uit 2 opties: de gewone weg of de alternatieve. Ik kies voor het laatste , nog niet wetende wat mij te wachten staat.
Misschien komt het door de twee Schotten die , met een kilt aan, voor mij lopen.
Het begint direkt met behoorlijk stijl te klimmen. Volgens mijn reisbeschrijving zal de route , als ik de gewone route zou volgen, de eerste 20 km nog redelijk vlak zijn en daarna pas stijgen naar 1400 mtr.
Het pad dat ik volg blijft stijgen en houdt niet op. bijna geen pelgrim te zien, totdat ik Teresa uit Australie tegenkom. Ze loopt zeer langzaam; zit onder de bulten van de bedwantsen. Ik had erover gelezen, maar nog niet eerder gezien. Maar dat het heftig is, zie ik. Men heeft in de betreffende ( dus onhygienische) albergue al haar kleren, inclusief tas met ammoniak gewassen om ook alle eventuele eitjes van de bedwantsen te doden!!!
Ik ben gewaarschuwd.
Ik ga toch verder; ze geeft aan haar eigen tempo te willen lopen. Stijgen en stijgen maar tot ik aan de top ben ;de weg en huisjes als miniaturen in het dal.
Bedenk me dat ik tijdens alle weken dat ik op de camino ben, me geen moment bang heb gevoeld, ook niet als ik uren alleen liep. Nu krijg ik toch een ongemakkelijk gevoel. Komt me gelukkig een stel uit Duitsland achterop ; ga een stuk met hen op en wil dan toch even uitrusten.tijdens de afdaling ben ik echt even het spoor bijster; loop een stuk, kom tot de conclusie dat het niet goed is en loop terug. Gelukkig zowaar een gele pijl. Krijg lichtelijk last van hoogtevrees, omdat het pad redelijk stijl dicht tegen de berg afdaalt, en maan mezelf rustig te blijven.
Om 12 uur bereik ik eindelijk Trabladero, 8,5 km opgeschoten, eerst een terras met cafe con leche! Het Duitse echtpaar tref ik daar ook weer, zij zijn duidelijk opgelucht dat ze me weer zien.
Loop door tot La Portela , ben daar en zie daar op het terras het Deense echtpaar, dat ik al vele malen heb gesproken.een hartelijk weerzien. Schrijf me in en heb een kamer met gelukkig maar drie bedden, waarvan maar een bezet met een Chinese meflouw, die op een leuke maniel engels spleekt.
Douchen en op bed.
Wordt twee uur later wakker en voel nu pas hoe moe ik ben.
Loop toch even door het kleine gehucht La Portela en zie een heel klein kerkje; echt intiem. Ga er even zitten, komen er toch ineens een paar waterlanders.
Ik ben in Galicie , zie nu al dat het hier anders is.
O Cebreiro moet nog een dagje wachten, ik ben er benieuwd naar. Dus morgen wordt het weer klimmen.
Zo zie je maar, af en toe neem je wel eens een beslissing , die soms niet de juiste is, net als in het leven.......
Terug in de albergue spreek ik een andere Amerikaanse dame, die een bed naast mij heeft, en we komen samen tot de conclusie dat de albergue in onze ogen niet veilig is qua brand en nog zo wat.
( dus caminogangers :niet naar albergue Ave Fenix Jato)
Vandaag, 5 juni, om ongeveer 8 uur op pad richting O Cebreira, of zover ik kom.
Bij het verlaten van het dorp de keus uit 2 opties: de gewone weg of de alternatieve. Ik kies voor het laatste , nog niet wetende wat mij te wachten staat.
Misschien komt het door de twee Schotten die , met een kilt aan, voor mij lopen.
Het begint direkt met behoorlijk stijl te klimmen. Volgens mijn reisbeschrijving zal de route , als ik de gewone route zou volgen, de eerste 20 km nog redelijk vlak zijn en daarna pas stijgen naar 1400 mtr.
Het pad dat ik volg blijft stijgen en houdt niet op. bijna geen pelgrim te zien, totdat ik Teresa uit Australie tegenkom. Ze loopt zeer langzaam; zit onder de bulten van de bedwantsen. Ik had erover gelezen, maar nog niet eerder gezien. Maar dat het heftig is, zie ik. Men heeft in de betreffende ( dus onhygienische) albergue al haar kleren, inclusief tas met ammoniak gewassen om ook alle eventuele eitjes van de bedwantsen te doden!!!
Ik ben gewaarschuwd.
Ik ga toch verder; ze geeft aan haar eigen tempo te willen lopen. Stijgen en stijgen maar tot ik aan de top ben ;de weg en huisjes als miniaturen in het dal.
Bedenk me dat ik tijdens alle weken dat ik op de camino ben, me geen moment bang heb gevoeld, ook niet als ik uren alleen liep. Nu krijg ik toch een ongemakkelijk gevoel. Komt me gelukkig een stel uit Duitsland achterop ; ga een stuk met hen op en wil dan toch even uitrusten.tijdens de afdaling ben ik echt even het spoor bijster; loop een stuk, kom tot de conclusie dat het niet goed is en loop terug. Gelukkig zowaar een gele pijl. Krijg lichtelijk last van hoogtevrees, omdat het pad redelijk stijl dicht tegen de berg afdaalt, en maan mezelf rustig te blijven.
Om 12 uur bereik ik eindelijk Trabladero, 8,5 km opgeschoten, eerst een terras met cafe con leche! Het Duitse echtpaar tref ik daar ook weer, zij zijn duidelijk opgelucht dat ze me weer zien.
Loop door tot La Portela , ben daar en zie daar op het terras het Deense echtpaar, dat ik al vele malen heb gesproken.een hartelijk weerzien. Schrijf me in en heb een kamer met gelukkig maar drie bedden, waarvan maar een bezet met een Chinese meflouw, die op een leuke maniel engels spleekt.
Douchen en op bed.
Wordt twee uur later wakker en voel nu pas hoe moe ik ben.
Loop toch even door het kleine gehucht La Portela en zie een heel klein kerkje; echt intiem. Ga er even zitten, komen er toch ineens een paar waterlanders.
Ik ben in Galicie , zie nu al dat het hier anders is.
O Cebreiro moet nog een dagje wachten, ik ben er benieuwd naar. Dus morgen wordt het weer klimmen.
Zo zie je maar, af en toe neem je wel eens een beslissing , die soms niet de juiste is, net als in het leven.......
-
05 Juni 2012 - 17:30
Joke V:
Goh Tineke, wat kan je toch goed schrijven! Ik beleef het zelfs ook. Je zou inderdaad van je belevenissen een boek kunnen schrijven. Je volgende uitdaging???? Wat een bewondering hebben we allemaal voor je. Ik weet zeker dat ik dit namens iedereen mag zeggen. Weer heel veel succes met de volgende kilometers. -
05 Juni 2012 - 17:39
Greta:
Ziet er wel weer prachtig uit. En waarschijnlijk wat je zegt.
net als het leven over hoge toppen en door diepe dalen. Hoewel dat in figuurlijke en letterlijke zin op de camino misschien andersom moet worden gezegt. Je gaat ontzettend goed en een dagje minder kilometers maar wel fantastische belevenissen is ook niet weg. -
05 Juni 2012 - 18:54
Frans:
He Tineke, je gaat als een machineke!!!
Super -
05 Juni 2012 - 20:02
Thea:
Iedereen kan, velen willen,
enkelen durven,
durf te worden wie je bent!
Lieve Tien, misschien nam je niet de juiste beslissing, SO WHAT!
Een prachtige leer- ervaring die je niet snel vergeet!
Geniet vooral, jij gaat het zeker redden! Dan genieten wij hier met jou mee!
Liefs -
06 Juni 2012 - 10:07
Laurien:
Hai Tineke,
in verleiding gebracht door twee mannen in rokken ;-). Als we allemaal die 'glazen bol' hadden, zag ons leven er heel anders uit. Maar daarmee, denk ik, niet persé mooier.
Je bent in ieder geval lekker aan de wandel en je eindbestemming van je camino komt steeds dichterbij!
Succes en natuurlijk plezier verder!
liefs, x Laurien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
